Arrival Suriname

Wat een dag gisteren, maar ik ben er gewoon. Ik ben in Suriname.
Af en toe moet ik mijzelf echt even knijpen om te geloven dat het echt waar is, maar ik ben toch echt gisteren geland op Paramaribo Airport Zanderij.

Laat ik even bij de dag ervoor beginnen. Ik werd eigenlijk steeds zenuwachtiger voor de vlucht. De meesten van jullie zullen ongetwijfeld weten dat ik behoorlijke vliegangst heb en dan is 9 uur vliegen best een serieus ding. Ik had hier uiteraard al wel wat mee gedaan en in maart 2019 een cursus hiervoor gevolgd. Ondertussen in juni vorig jaar al wel weer gevlogen naar Kreta 3,5 uur en in november nog een keer met de flight only van de vliegcursus mee. Genoeg voorbereiding, maar de spanning blijft. Bij het online inchecken voor de vlucht naar Paramaribo kon ik tegen een redelijk tarief (soort last minute korting) voor business class kiezen. Twijfel twijfel of ik het ging doen, maar na een goed gesprek met een kennis (die gezagvoerder is bij KLM) ervoor gekozen om business class te vliegen.

De dag van vertrek.. de spanning steeg, slecht geslapen. Ik werd weggebracht door mijn ouders naar Schiphol. Nadat ik mijn bagage had ingecheckt met voorrang (voordeeltje business class) ben ik vrij kort daarna maar door de douane gegaan. Dit ging heel vlot, waardoor ik nog tijd had om even wat te eten en drinken.
Bij het boarden stond ik in de priority Lane waardoor we als eerste het vliegtuig in mochten. Heel relaxt. Ik zat op het upperdeck en moest met een trap omhoog. Dit vliegtuig de 747-406 had namelijk een soort dubbeldekker idee in de kop van het vliegtuig. En toen stapte ik dus de business class in... wat een zee van ruimte en luxe! Eigenlijk best een beetje asociaal, maar het gaf mij op dat moment de rust die ik nodig had. Kort daarna zag ik de gezagvoerder lopen. De cockpit zat namelijk ook aan de bovenkant en precies voor van waar ik zat. Ik heb uitgelegd dat ik vliegen niet zo relaxt vind en hij was heel erg begripvol. Wat een lieve en aardige man. Hij vertelde dat hij bij stichting Valk had gewerkt. Ook een organisatie die mensen helpt om om te gaan met vliegangst en om er vanaf te komen. ik was helemaal blij. Daarna mocht ik even in de cockpit kijken en met de piloten kletsen. Dit was super.

Nadat iedereen was ingestapt begon op een gegeven moment het taxiën naar de startbaan. Echter halverwege werd er omgeroepen dat we toch nog niet konden vertrekken. Een technisch probleem aan de flaps (onderdeel van vleugel vliegtuig) dat eerst gerepareerd moet worden. Je begrijpt het al... ik schoot direct even in de stress. Gelukkig kwam de piloot op een gegeven moment voorbij en zei: he Anouk dat nou dit net jou moet overkomen.. De techniek gaat dit maken. Het komt wel goed. Uiteindelijk vertrokken we 2 uur later, maar wel met een veilig vliegtuig. Het opstijgen was ik eigenlijk het meest bang voor, maar ging prima. Daarna was het heerlijk genieten van alle luxe, het eten, service van de business class. En ja het was het geld absoluut waard. Het cabinepersoneel was uitstekend en heel erg attent. Ik heb echt genoten! Vond het heel spannend, maar 9 uur later stond ik op Paramaribo airport!
Ik kon het bijna niet geloven. Ik had dit gewoon gedaan, het was gelukt! Onderweg nog een hele lieve Turkse man naast mij. Hij ging voor zaken naar Suriname. Was ondernemer en directeur van meerdere bedrijven, zoals ik begreep, in onder andere mijn- en bosbouw. Heel leuk mee kunnen praten.

Nadat we het vliegtuig uit waren gestapt en in de ongelofelijke warmte terecht kwamen, 29 graden en echt drukkende warmte, langs de immigratiedienst. Dit ging heel vlotjes en snel.
Daarna snel een Surinaamse simkaart geregeld en koffer van bagageband gehaald.

Fernando kwam mij ophalen en was er net nog niet toen ik buiten stond, dus moest heel even wachten. Niet erg, want zo kon ik is even observeren wat er allemaal gebeurde. Gelijk al aangesproken door meerdere mannen: mooi meisje meisje, wil jij taxi? Ik, vriendelijk lachend, van binnen heel hard lachend, : nee dank u ik heb al een taxi geregeld. 10 minuten laten was Fernando daar! Wat fijn om hem weer te mogen zien. Samen met een vriend kwam hij mij ophalen. Zo fijn. Had wat Surinaams drinken voor mij bij zich en we hebben onderweg gekletst over van alles en nog wat. Ik had dat echt gemist.
De rit zou normaal iets van een uur zijn, maar begreep dat er op de hoofdweg veel file stond. Inmiddels was het hier ook donker en via allerlei binnen wegen kwam ik na 2 uur aan bij het Guesthouse om 20.30 uur

Ik werd vriendelijk ontvangen, heb nog even het klamme zweet van mij afgedoucht, koffer uitgepakt en ben gaan slapen. Ik was echt kapot.

Vanochtend al om 05.30 Surinaamse tijd wakker, toch een beetje dat tijdsverschil. Wordt zo opgehaald door Fernando. Die heeft vandaag dienst en gaat mij alvast het ziekenhuis laten zien. Ook nog even wat dingen regelen, zoals naar supermarkt, geld pinnen etc.

Morgen ga ik voor het eerst naar het ziekenhuis om mee te lopen/kijken. 3400 bevallingen per jaar, 3 gynaecologen, 28 verloskundigen en geen arts-assistenten. Ik ben heel benieuwd. Ik heb er heel veel zin in!

Tot het volgende verslag! ik zal vandaag proberen ook nog even wat foto's te plaatsen.